Γλώσσα άρθρου: Καθαρεύουσα.

Έτος Γ, τχ. 23 (Ιανουάριος 1902), σ. 267-269

Εκφράζεται η άποψη ότι “η ατέλεια της γλωσσικής παιδεύσεως εν ταις σχολαίς ημών είναι εν των μεγίστων νοσογόνων αιτίων της πληξάσης ημάς επ’ εσχάτων μαλλιαρικής πανώλους” και πως οι δημοτικιστές είναι υπεύθυνοι του “εθνικού έλκους”, αναγκάζοντας τους εκπροσώπους της καθαρεύουσας να “ρηγνύομεν την αυτήν διάτορον του άλγους κραυγήν”. Οι δημοτικιστές χαρακτηρίζονται ως “μικροφιλόδοξοι”, οι οποίοι επιθυμούν να “είναι κάτι, να γίνηνται περί αυτών λόγος” και πως “εξήλθον των σχολείων χωρίς να μάθωσι την γλώσσαν των, την βασιλίδα ταύτην των γλωσσών, ης δεν είναι βεβαίως πολύ ευχερής η εκμάθησις”. Διαβάζουμε στο άρθρο ότι οι δημοτικιστές “φερόμενοι επί των κυμάτων του βίου ως συντρίμματα ναυαγίου αδυνατούντα να προσωρμισθώσιν ως οιανδήποτε ακτήν, ανίκανοι όπως ευδοκιμήσωσιν εις επάγγελμα τι”. Τους αποδίδεται “η μηχανική, σχολαστική και νεκρά διδασκαλία της γλώσσας”. Η Πρεβεζιώτου θεωρεί υπεύθυνη για αυτήν την κατάσταση την αμάθεια και πνευματική αδυναμία τους. Τελειώνοντας το άρθρο, χαρακτηρίζει τους “δράστες” αυτής της κατάστασης “μικρούς”, αλλά τον κίνδυνο “μέγα”.